100 dagen Jörg ingestapt in Ruimte voor Helden.
Van twee naar drie partners.
Hoe is dat voor mij?
Feestelijk en confronterend
Het brengt me terug naar de tijd dat Marc instapte, toen van 1 naar 2. Ook toen was er tijd nodig om de ander ‘in te werken’. Tijd en geduld om uit te leggen hoe Ruimte voor Helden werkt. Zowel inhoudelijk als praktisch. Terwijl ik dat van tevoren niet helemaal op mijn netvlies had. Ik dacht dat de ander dat al wist en kon.
Concreet betekent dat, en dan ga ik nu naar het heden naar de instap van Jörg, dat met de instap mijn verwachting was, ‘jippie, we gaan vooruit.’ We gaan doen. We gaan mogelijkheden verkennen. Terwijl al doende blijkt dat ik juist moet vertragen. Om de ander, Jörg, te includeren.
Bijvoorbeeld: een nieuwsbrief versturen kan ik niet zomaar doen. Die ‘moet’ en wil ik voorleggen. Laten aanvullen en tijd nemen om de reactie van de ander af te wachten. Dus mijn tempo aanpassen aan die van de ander. Met Marc was daar al een gewoonte in, maar in 1 huishouden is dat wat makkelijker af te stemmen.
Een ander voorbeeld gaat over de inhoud: op een van onze eerste overleggen bracht Jörg een persoonlijke zorg over zijn inkomen als zelfstandig ondernemer in. Het voelde in eerste instantie als zorg erbij. Tijdens ons overleg volgden we de aanvliegroute van Ruimte voor Helden. Eerst de middenstip en instappen: eerst kijken waar je voor beschikbaar wilt zijn naar ’de markt’. En vandaaruit zal de financiële stroom volgen. Ik moest daarin de leiding nemen, terwijl ik dit als vanzelfsprekende route verwachtte.
Dat betekende heel veel geven van mijn kwaliteit, terwijl ik toen nog weinig terugkreeg. Dat drukt op een pijnlijk stuk: waar is de uitwisseling in geven en ontvangen. Hoe word ik gevoed? En… ziet de ander wel hoeveel ik geef, krijg ik tenminste de erkenning, zodat dat het ‘tekort van ontvangen’ opheft?
Niet de mooiste kant van mezelf?
In eerste instantie heb ik de neiging om mezelf hierin te beoordelen als te snel, te kritisch, te gevoelig, te pietluttig. Te zeggen dat deze fase nou niet bepaald de mooiste kant van mezelf oproept. Daarmee eigenlijk mezelf te ver-oordelen.
Toch … als ik liefdevol eerlijk ben, is juist dit de mooiste kant van mezelf: vlot en snel doorhebben wat nodig is en waar het wringt, de vinger op de zere plek kunnen en durven leggen, sensitief naar mezelf, de ander en het geheel en heel nauwkeurig precies weten wat nodig is en dat met de nodige zelfreflectie inbrengen.
Waar ik eerst deze blog “Niet de mooiste kant van mezelf” had genoemd, heb ik daarom deze veranderd in “Toch de mooiste kant van mezelf”.
Wat vraagt het partnership van mij?
Het vraagt van mij geduld en genereus zijn.
Het vraagt inbrengen wat voor mij lastig en pijnlijk is.
Het vraagt me te realiseren dat het niet altijd zo zal zijn, dat dit bij de eerste fase hoort.
Het vraagt van mij ook aansluiten op de communicatiestijl van Jörg. Ik vind het fijn als de ander stil en aandachtig luistert als ik deel over wat mij bezighoudt. Als de ander aanhaakt met een eigen verhaal of een zorg inbrengt terwijl ik ‘aan de beurt’ ben, dan drukt dat extra op mijn pijnpunt: is er ook tijd, aandacht en voeding voor mij?
Hoe beweeg ik hierin op dit moment?
Een belangrijke innerlijke stap is geweest dat ik zag wat er gebeurde in onze communicatie en heb besloten dat ik meer wil aansluiten op de communicatiestijl van Jörg: meer ruimte voor weven in het gesprek en minder gevoelig zijn voor onderbrekingen. Dat heeft een ontspannend effect en werkt!
Ik includeer nu dat er tijd en ruimte nodig is om met elkaar te wennen aan de nieuwe vorm van samenwerken. Dat geeft ruimte. Ik heb meer oog voor wat ik ontvang en krijg door de instap van Jörg, nieuwe energie en een frisse blik.
Ik blijf interveniëren op essentiële punten, en ik laat de rest wat vieren. Essentieel is voor mij dat we met elkaar omgaan en samenwerken vanuit de visie die we hebben als Ruimte voor Helden. Practice what you preach.
Vertrouwen en Botsen is behulpzaam
Wat heel behulpzaam is dat ik heel veel vertrouwen in elkaar ervaar. Dat er ruimte is voor het delen van spanning en wrijving. Dat we stevig kunnen botsen, wetende dat het lijntje niet breekt. Dat ook mijn niet zo mooie kant welkom is, zoals ongeduld, scherpte, felheid. En dat ook mijn mooie kant welkom is en gezien wordt.
Ik geniet er van hoe Jörg grote stappen neemt. Ik zie hoe weinig er nodig is om inhoudelijk op 1 lijn te staan, zowel in woord als in daad. Naar elkaar en in de buitenwereld. Dat vind ik feestelijk om mee te maken.
Ik zie wat Jörg nodig heeft en hoe hij daar zelf voor zorgt. Dat stimuleert mij ook om mijn tempo aan te passen aan mijn eigen behoeften. Ik zie hoe Jörg ongelooflijk veel betekent en ‘het verschil maakt’ in de ontmoetingen en projecten waar hij is ingestapt. Dat vier ik mee.
Langzaamaan kan ik genieten dat er niet altijd zoveel moet, dat we ook gewoon een overleg kunnen hebben zonder concrete resultaten. Gewoon even delen hoe het met ons gaat. In vertrouwen dat de taak op een ander moment de welverdiende aandacht krijgt.
Als ik dit zo opschrijf besef ik dat in de eerste fase veel ruimte was voor botsen, confronteren, precisie. Niet altijd aangenaam, wel authentiek en passend nodig.
Het heeft veel verhelderd, versnelt en maakt dat we nu echt al een tijdje in een andere fase zijn. Jörg zit op zijn eigen wijze in het ’Ruimte voor Helden’ zadel en galoppeert de wereld in.
Wordt vervolgd.
