‘Ora et Labora’ (Latijns voor ‘Bid en Werk’) is een oude, indertijd revolutionaire, regel van de heilige Benedictus van Nursia, stichter van de Benedictijnerorde. Hij leefde van 480 tot 547 na Christus en stichtte vele kloosters. Het devies van Benedictus was revolutionair, omdat werk in zijn tijd alleen maar gedaan werd door tot slaaf, lijfeigene en onderhorige gemaakten; het hoorde bij de laagste maatschappelijke stand. *) En het bidden? Dat bleef bij een deel van de geestelijkheid en bij de hoogste stand voor wie het werken minderwaardig was.
Nu in onze tijd zijn we gegroeid naar een situatie die vooral gericht is op werken. De fijnmazige verwevenheid van werken en bidden zoals Benedictus die bedoelde, is verdwenen. Werken doe je van acht tot zes uur en daarna ga je thuis uitrusten. Werken doe je een vier of vijf dagen in de week en rusten doe je in het weekend. Werken doe je een jaar lang en daarna ga je op vakantie om uit te rusten, te bezinnen. Werken doe je tot je 67e en daarna ga je met pensioen om uit te rusten.
Fijnmazige verwevenheid
Bij de fijnmazige verwevenheid die we met de Rust en Klusdagen creëren gaat het om de bewustwording van waar je op dat moment mee bezig bent. Ben je iets aan het volhouden, iets aan het presteren, moet je aan iets of iemand voldoen?
De vraag is steeds, hoe ben je verbonden met de ‘bron’ van waaruit je iets wil doen?
Het weven van het rusten en het klussen geeft aandacht voor en kwaliteit aan de ‘klus’. Ieder is daarbij verantwoordelijk voor de balans van rust en klus en kan het belletje pakken om op te roepen tot rust.
Voldoening
Na een Rust en Klusdag lopen we door de tuin de klussen af. We staan stil bij wat er gedaan is. Afgelopen vrijdag keken we met voldoening naar betonnen blokken bij onze ingang die weer keurig wit geschilderd waren met in het groen het huisnummer erop, naar de begroeiing die gesnoeid is, naar een oude ‘Anton Piek-‘lantaarnpaal die verwijderd is met een enorme betonnen sokkel waar die opstond, naar de goten die weer vrij van bladeren zijn en naar de moestuinbedden die zijn gemulchd en klaar liggen voor de winterperiode.
Het is de kunst om de fijnmazigheid van rusten en klussen tijdens zo’n dag mee te nemen en toe te passen in de dagen die volgen. Dat kan tot een heel ander ritme leiden.
Zo zit ik nu 1 dag na de Rust en Klusdag op zaterdagavond/zondagochtend om1u20 dit blogje te schrijven. Omdat ik er zin in heb. Dankzij de rust die ik daarvoor had en die ik straks slapend ga beleven.
De foto is genomen in de Église Notre Dame in Saint Père, vlakbij Vézelay – Frankrijk.
*) De passage komt uit het boek, ‘Van agro-industrie naar landbouwkunst’, van Manfred Klett, pagina 52.
