Beter weten: lang dacht ik dat dat van me gevraagd werd. Als directeur, als organisatieadviseur, als vriendin. Dat dat was wat mensen van me wilden hebben, me voor wilden betalen. Het geeft ze een anker, een rustpunt. Voor die ander en ja, ook voor mezelf.
een wankel houvast
Echter het is een wankel houvast. Waar haal ik m’n voeding, mijn leren, vandaan, als ik het steeds beter moet weten? En … in dat zogenaamde beter weten zit veel waardevolle aangewaaide wijsheid, maar als je goed kijkt, ook veel niet-weten, veel onmacht om met de vragen en situaties om te gaan. Juist geen antwoorden. En daarmee op ’t eerste oog, geen houvast. Die onmacht vond ik onaangenaam om te ervaren, daar wilde ik van weg.
niet-weten als nieuwe weg
De afgelopen jaren ontdekte ik, met vallen en opstaan, dat als ik juist bij het niet-weten en de onmacht kon verblijven, samen met die ander, dat juist daar de schat zit. In het niet-weten, het gewoon kunnen zijn bij de onhandigheid, het ongemak, de onmacht gebeurt ‘Het’. ‘Het’ is contact, verbinding met de ander, het gewoon samen mens tot mens zijn. En dan komen er vaak – niet altijd – als een toetje na de heerlijke maaltijd, vanuit het niets, creativiteit en verrassende inzichten. In de vorm van een kleinood, een pareltje wat net voor die vraag en die situatie toe te passen is.
samen pionier zijn
Mijn ‘beter weten’ naast me neer leggen opent nieuwe wegen. Het opent de weg om samen met opdrachtgevers en klanten pionier te zijn, onze aangewaaide wijsheid en onze onwetendheid en onmacht te combineren: met elkaar ontdekken en ontwikkelen van volgende manieren om samen te leven en te werken.
In 2017 krijgt dat vorm via maandelijkse ’werkplaatsen systemische intelligentie in organisaties’.
Waar we organisatieopstellingen en het systemisch kijken gaan inzetten voor organisatie-vraagstukken. En al doende met elkaar leren hoe dat gaat.
met harte groet
Yvonne Versteeg
