Vorige week nam ik deel aan een dialoogsessie over vitaliteit georganiseerd door het Dialoog Netwerk Nederland. Een mooie dialoog met vragen als; wanneer voel ik mijn vitaliteit, waarin uit zich dat, waaraan merk ik dat, hoe zorg ik voor mijn vitaliteit? Bij het mijmeren over die vragen tijdens de sessie kwam bij mij naar boven dat ik mijn vitaliteit vooral voel als ik samenval met mezelf, als ik afgestemd ben op wie ik ben, afgestemd op mijn belofte dat ik met tederheid en gericht op schoonheid, vanuit de stilte, focus en beweging breng.
Dat is niet altijd het geval. Ik val soms ook samen met een ‘mindere’ versie van mezelf, met een zak paprika ribbelchips en een biertje op de bank, starend naar de tv. Ik kan langzamerhand ook toegeven aan die mindere versie van mezelf waardoor ik na een tijdje vanaf een afstandje weer terug kan keren naar de vitale versie van mezelf.
De voeding van de vitale versie van mezelf komt vooral vanuit het lezen van boeken, het bezoeken van musea, het wandelen in de natuur, het hardlopen en de contacten met Yvonne, de kinderen en vrienden/collega’s.
Ik merkte die avond ook dat fenomenen als het carnaval mij niet bij mijn vitaliteit brengen. Ik put, als introvert, toch meer uit de innerlijke wereld. Aan het eind van de dialoog kwam het gedichtje, ‘Marc groet ’s morgens de dingen’ van Paul van Ostaijen, bij me op. Mijn vader maakte er ooit een schilderijtje van dat jarenlang boven mijn bed hing.
Het gedichtje gaat voor mij over het heel vitaal begroeten van de gewone dingen, dichtbij, om me heen. Mooi!
Bron: het boekje – Marc, op basis van het gedicht van Paul van Ostaijen, geïllustreerd door Paul Verrept en uitgegeven door uitgeverij Clavis
