Een observatie ten tijde van Corona.
Wat ik zo fijn vind is dat ik veel berichten van professionals voorbij zie komen, waarin ze laten zien met hoeveel liefde ze hun werk doen. Van IC-verpleegkundige tot supermarktmedewerker. De Liefde mag zich tonen en doet – natuurlijk – geen afbreuk aan de professionaliteit.
Luisteren en vertellen
Het doet me denken aan de Ronde Tafel Gesprekken die ik een paar jaar geleden had met het thema ‘Agressie in de zorg’. Zorgmedewerkers kunnen het zwaar te verduren hebben door gedrag van o.a. familie van een ‘client’. Zo ook in een zorginstelling voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH).We kwamen op het idee om, aanvullend op o.a. weerbaarheidstrainingen, het Gesprek aan te gaan met elkaar.
Per keer zaten zo’n twaalf mensen om tafel: Mensen met NAH, die niet meer thuis konden wonen, hun partner/vader/moeder/dochter/zoon, zorgmedewerkers, behandelaren (arts, psycholoog, ergotherapeut, fysio, logopedist), medewerkers eten en drinken, facilitair- en servicemedewerkers, teamleiders. Er was ruimte en aandacht voor ieders ervaring met onprettige situaties met agressie. We luisterden zo open mogelijk naar degene die zijn/haar ervaring vertelde. We gaven zo precies mogelijk in de eigen bewoordingen van degene die verteld had, terug wat we gehoord hadden, zonder gelijk het eigen verhaal te vertellen. Dat gaf erkenning van de eigen ervaring, inzicht in de ander en daarmee verbinding.
Wat was de rode draad in deze gesprekken?
Na meerdere Ronde Tafels keken we wat de Rode Draad in de gesprekken was. Ook al had elk gesprek zijn eigen thema en kleur, er waren twee onderliggende thema’s in elk gesprek: Onmacht en Liefde.
Onmacht dat de dierbare ineens niet meer de vertrouwde oude was, door een ongeluk, een beroerte. En ineens niet meer gewoon zichzelf was en niet meer thuis kan wonen. Onmacht van de professional dat het herstel begrensd is.
En bovenal Liefde: van de familie en de professional. Liefde en de wil om de mens, die niet meer de oude is, zoveel mogelijk tot zijn/haar recht te laten komen. Zoveel mogelijk weer te laten herstellen. Zoveel mogelijk ruimte te bieden aan (nieuwe) gewoontes, hobby’s en eigen dagritme. Wat met vallen en opstaan wel en niet lukt.
De combinatie van Onmacht en Liefde nodigt ook allerlei – onbedoeld – gedrag uit: grenzeloos je best doen, daarmee over eigen grenzen heen gaand en ook andermans grenzen niet meer zien. Elkaar hard toespreken, verongelijkt zijn. Onredelijke eisen en verwachtingen hebben. Verwijdering. Stereotypering. Het vraagt extra inzet om weer naar de Liefde te gaan.
Onmacht en Liefde in Corona-tijd
Eigenlijk is dat in deze tijd ook zo: we zitten vol in de Onmacht. Onze bekende gewoontes, dagritme, pleziertjes kunnen niet meer. De Onmacht dat we niet op onze vertrouwde manier met onze dierbaren kunnen zijn. De Onmacht dat we verdriet en lijden niet kunnen wegnemen. De Onmacht dat we ons werk heel anders moeten doen of helemaal niet kunnen doen.
De Onmacht dat we op een andere manier onze Liefde vorm moeten geven dan dat we gewend waren.
Dat kan leiden tot net even te hard iemand corrigeren die ’te dichtbij’ komt. Of dat nu in de supermarkt is of thuis. De Onmacht krijgt de overhand en de Liefde sneeuwt onder.
Open Praten en vooral ook Luisteren helpt!
Ik wens ons allen het Open Goede gesprek met onszelf en elkaar toe. Met je partner, je collega, met de passant in de supermarkt. Door het stellen van een vraag. Even verplaatsen in de ander. En het vertellen van jouw ervaring, op een gewone toon. Niet om te overtuigen, gewoon om te delen.
Dat geeft inzicht in onszelf en de ander. Dat leidt tot nieuwe vormen om in de Onmacht de Liefde te laten zege vieren.
Met groet Yvonne
