Er ontbreekt niks aan mijn gehoor. Maar goed luisteren is iets heel anders. Ik betrap me erop dat ik veel oordelen heb. Ik doe dan soms de oefening om niet te oordelen maar om me te verwonderen over wat anderen zeggen of doen.
oordelen geeft me energie
Rudolf Steiner raadt dat aan in zijn boek ‘De weg tot inzicht in hogere werelden’. Als ik dat doe, steekt vrijwel direct mijn cynisme de kop op: moet je me nou eens zien, i.p.v. lekker te mogen oordelen moet ik me verwonderen. Het moeten komt om de hoek kijken. Alsof er van buiten iemand tegen me zegt dat ik niet mag oordelen.
Als ik echt de vrijheid neem om te oordelen dan stroomt er veel energie en kan ik zien dat ik met een bepaalde bril de wereld benader. De bril dat de ander niet goed genoeg is. Het roept verzet op, boosheid, beperking van mijn vrijheid. Het is een hele heftige, afzettende energie die veel te maken heeft met mezelf nog kunnen voelen en met niet gedomineerd willen worden.
Het maakt me ook eenzaam als ik die afzettende energie toelaat. Ik realiseer me dat ik me dan verwijder van de mensen om me heen.
wat zit er achter het cynisme
Achter het verzet en de boosheid zit ook een groot verlangen; het verlangen om er te mogen zijn zoals ik ben; teder, verzorgend, energiek en liefdevol.
Het vraagt iets van me om bij die tederheid, zorgzaamheid, levenslust en liefde te blijven. Het vraagt een soort vergevingsgezindheid van me. Dat ik, wat me door de ‘ander’ ooit is aangedaan, kan vergeven. ‘
Vergeving is het loslaten van de hoop op een beter verleden’ (Willem Glaudemans).
Als ik die hoop loslaat verdwijnt vanzelf het luisteren vanuit de oordelen over het verleden. Ik ben dan niet meer het ‘klagende kind’, maar de ‘gevoelige volwassene’. De gevoeligheid helpt me om open te zijn naar anderen en anders te luisteren. Te luisteren naar wat er werkelijk gezegd wordt, zonder oordeel en zonder cynisme en angst.
ontspanning
Ik ben dan in staat me te verplaatsen in de ander, in staat om een stapje terug te doen met mijn ego. Vanuit mijn autonomie kan ik me dan verbinden met mijn levensvisie en met de ander. Rustend in mezelf en in de ander. Dat geeft een grote ontspanning: ik kan me in de ander verplaatsen zonder te verdwijnen.
Marc Verheij
