Afgelopen vrijdag, 20 januari 2023, trokken we met een mooi reisgezelschap naar het Leggelderveld. We waren met een diverse groep van 15 mensen, de jongste rond de 30 jaar oud en ik met mijn 70 jaar als oudste. Ieder van ons heeft in de afgelopen weken zijn of haar Nieuwjaarsspeech 2023 geschreven. En ik dus ook.
Het is voor mij een belangrijk moment. De reflectie op het afgelopen jaar, afstand nemen en kijken waar ik ben in mijn ontwikkeling en waar komend jaar over gaat. Het maakt me bewust waar ik ben op mijn levenspad en hoe ik naar de toekomst kijk. Met mijn 70 jaar lijkt die toekomst alsmaar kleiner te worden. Vorig jaar schreef ik daarover:
‘Je bent gericht op de toekomst, gaat volop door met waar je mee bezig bent met het besef van en aandacht voor eindigheid.’
Dat begrip eindigheid zat me niet lekker merkte ik in de eerste maanden van dat jaar. Er gebeurde iets in me. Het voelde als een benauwend korset. Alsof ik nu al rekening zou moeten gaan houden met mijn sterfelijkheid en eindigheid. Er gebeurde iets met mijn levendigheid, alsof ik de energie die ik in me voel niet meer mag of kan leven.
Ik heb toen halverwege 2022 het begrip eindigheid vervangen door on-eindigheid. Het was een wonderlijke wending, een leven-gevende beweging. Mijn energie ging weer stromen, ik voelde weer ruimte en vrijheid. Het klopte weer met mijn dagelijkse praktijk.
Dit fysieke leven hier is weliswaar eindig maar ik heb nu contact met een levensstroom die vooraf gaat aan dit leven en verder gaat dan dit leven en dat is heerlijk. Ik heb dat uitgangspunt graag meegenomen naar de speech voor 2023:
Je bent er, nu, hier, met het besef van en aandacht voor
de on-eindigheid die hieraan vooraf ging en die er in de toekomst zal zijn,
deel van het grotere geheel.
