Waarom voel ik me zo aangetrokken tot het systemisch kijken?
Systemisch kijken, familieopstellingen en organisatieopstellingen werken fenomenologisch. Je kijkt naar wat er is, zonder dat je al naar oplossingen gaat.
Zonder waardeoordelen.
Het maakt dat ik mezelf steeds weer betrap op waar ik geen oog voor – wil – hebben, wat ik niet wil en kan zien, omdat wat zich laat zien, niet bij mijn manier van denken en idealen past.
Uitstel van oordeel.
Uitstel van oplossingen.
De situatie niet erger of makkelijker maken dan die is of vergoelijken.
Gewoon de – harde – waarheid bekijken.
Wat vind ik dat lastig. Wat vind ik dat spannend. Wat vind ik dat boeiend! Het is een vertraagde, ‘diffuse’ en ietwat afstandelijke manier van kijken. En daarmee messcherp, niets ontziend en heel dichtbij. Wat een precisie, duidelijkheid, ruimte en beweging komt er vrij als dit lukt.
fenomenologie
Systemisch kijken werkt vanuit de fenomenologie en vanuit een ‘natuurlijk bedoelde blauwdruk’ van systemen. Bert Hellinger, de grondlegger van familieopstellingen, ontdekte die ‘blauwdruk’ niet door deze te bedenken, maar te kijken naar talloze familiesystemen. Een aspect van deze ‘blauwdruk’ is: iedereen in het systeem heeft een plek. Als er iemand vergeten of genegeerd wordt, werkt dat door in het gedrag van een latere generatie.
systemisch kijken naar organisatievragen
Stel je voor dat we deze manier van kijken kunnen toepassen in organisatiesystemen en samenwerkingsverbanden. Aanvullend op wat allemaal ook al behulpzaam is. Dat we ontdekken welke ‘natuurlijke bedoelde blauwdruk’ er voor organisaties is. Dat we in de stroom van versnelling, snelle resultaten en handelen het ons lukt te vertragen, ‘diffuus’ te kijken, ons direct willen handelen en oordelen uit stellen. Wat een rust, ingevingen en verbinding met wat we als organisatie willen bijdragen komt dan dichterbij.
Het systemisch kijken verleidt me te openen voor de naakte waarheid.
harte groet
Yvonne Versteeg
