‘Nothing but a loser’ galmt door mijn hoofd, terwijl ik in de avond op ’t strand langs de zee loop. Ik hoor het mezelf zelfs hardop zingen ‘Nothing but a loser’, op de wijs van Dreamer van Supertramp. Loser, Loser klinkt het. Gelukkig vind ik de melodie wel vrolijk.
Wat ging hieraan vooraf?
Twee weken daarvoor besloot mijn lijf dat ik mee ging doen aan 24 uur horizon kijken, georganiseerd door Bruno van den Elshout en Hanneke van der Werf. Ja, mijn lijf besloot het en ik koos ervoor dat mijn hoofd daar niets tegen in te brengen had. Ik gaf me over, ook al had ik na de horizonwatch een drukke week waar ik goed fit voor wilde zijn. Ik besloot dat het allemaal kon en organiseerde in mijn agenda rust en ruimte om de horizon heen.
In de week voor de horizonwatch ontving ik een envelop met tips hoe me voor te bereiden en twee ansichtkaarten: 1 kaart waar ik op kon schrijven wat ik bij de start wilde achterlaten in het vuur en 1 kaart voor de reisvraag tijdens de 24 uur.
Al snel schreef ik op de kaart die ik in het vuur zou gooien: ‘mijn loser gedachten over mezelf’. Gedachten dat ik groter of juist kleiner zou moeten zijn dan dat ik ben.
De dag voor de horizonwatch besefte ik ineens: de loser gedachten moeten juist mee. Niks in het vuur. Te belangrijk om te onderzoeken, in plaats van zomaar weg te doen.
Het was eigenlijk al heel bevrijdend om bij het vuur de kaart door midden te scheuren en de losergedachten bij me te houden en ‘de kramp om niet in actie te komen’ in het vuur te gooien.
In actie met de losergedachten
Zingend en lopend langs de zee werd het steeds leuker om ‘Loser, nothing but a loser’ te horen uit mijn mond. Hoe meer het waar mocht zijn, hoe vrijer ik werd om te kijken wat wel en niet klopte.
Snel werd me duidelijk dat ik mezelf op heel veel gebieden helemaal geen loser vind. Zo vind ik mezelf gewoon goed en goed genoeg in echtgenoot, moeder, dochter, zus, vriendin zijn. Ik vind mezelf leuk en goed voor mezelf, ik ben graag in mijn eigen gezelschap. ‘k Vind mezelf goed (genoeg) in mijn werk. Het is niet zo dat ik altijd tevreden ben, ik vraag me soms af of ’t anders kan. Maar nooit zal ik mezelf hierin een loser vinden.
Waarom geen loser?
Voor al deze gebieden, echtgenoot, moeder, dochter, zus, vriendin, mezelf, mijn werk heb ik een eigen norm en die norm haal ik, benader ik of overtref ik een enkele keer. En als ik hem een keer niet haal, dan kan ik dat hebben. Omdat ik het niet halen in de tijd zet en de weegschaal veel meer momenten meeneemt dan alleen dat ene moment.
Waarin vind ik mezelf dan wel een loser?
Tsja, ga ik dat zeggen? Want bij loserschap komt als eerste de schaamte. Schaamte dat ik mijn norm niet haal. Mijn norm waarvan ik dan gelijk denk dat dat DE norm is. Dus ik haal mijn norm niet en gelijk komen er heel veel denkbeeldige ogen waarvan ik – onbewust – fantaseer dat die me ‘afrekenen’ op het niet behalen van mijn en DE norm.
Vooruit dan, met de billen bloot over mijn loserschap.
Mijn loserschap gaat over de grootte van ons bedrijf. Ergens in mij is de norm dat we voor onze eigen trainingen, heel makkelijk volle groepen zouden moeten hebben. Wachtlijsten zelfs. Zodat we vaker een groep kunnen starten en we zelfs met partners kunnen werken om de leergang leiderschap vaker te kunnen geven.
Dat is (nog) niet het geval. Erger zelfs, de leergang leiderschap die in oktober zou starten hebben we verschoven naar januari, omdat we nu te weinig deelnemers hebben. AU.
Het verlangen in de norm
Tegelijk realiseer ik me twee dingen:
1. De norm is relatief. Ik weet dat sommige mensen naar ons kijken en denken ‘dat zou ik ook wel willen’ of ‘die hebben het goed voor elkaar’. Ik besef me dat ik bij hen weer ‘loserschap’ zou kunnen oproepen.
2. Mijn norm herbergt ook een verlangen van mij. Want wat zou ik het kicke vinden als ik met nog veel meer mensen twee jaar lang mag werken en meekijken hoe ze hun innerlijk kompas (h)erkennen vanwaaruit ze mooie dingen doen in hun communities. En wat zou ik het inspirerend vinden om met een team collega’s de leergang leiderschap te geven en verder te ontwikkelen. Ik droom over een levendige community waarin mensen zichzelf zijn en mooie dingen doen in hun omgeving en elkaar vertrouwen, aanmoedigen, elkaar plezier en succes gunnen.
Reisvraag
Welke reisvraag voor de 24 uur schreef ik op de ansichtkaart?
Twee dingen:
1. Zijn in mijn lijf en met de natuur. Check, ‘k heb het warm en koud gehad. Mijn lijf gevoed met thee, soep, wandelen en warmte van het vuur. Warm geworden van een aantal mooie gesprekken. Genoten van de heldere maan op de zee en het vochtige strand. Verrast door de heldere sterren aan de hemel, alsof ik zo het heelal in keek. Dat deed ik natuurlijk ook.
2. Helderheid over wat me te doen staat in de komende maanden in het licht van de komende jaren. Ik had niet verwacht dat ik door de poort van ‘het loserschap’ had te gaan. Wat helder is dat ik tijd heb te nemen om met mezelf te zijn, te wandelen en te schrijven. Dat Marc en ik tijd vrij hebben te maken om te ontdekken hoe we ons verlangen verder kunnen realiseren. Dat ik steeds maar weer terug heb te gaan naar mijn verlangen als bron. Dat ik eerlijk naar mezelf heb te zijn, ook over mijn teleurstellingen, en dat ook naar buiten heb te brengen. Voorbij de schaamte.
En dan is de song Dreamer ineens niet zo gek:
…
When it all counts for something
And your pocket’s full of nothing
Let’s get high on believing
I can promise you
Yes, I am a dreamer too
We are dreamers together
Always and forever
Let’s get high on believing
I can promise you
Yes, I am a dreamer too
…
met harte groet
Yvonne Versteeg
ps Wil je een indruk van de horizonwatch, bekijk hier een kort grappig filmpje gemaakt door Eric de Keizer.
