Bij de Herfstequinox organiseert Bruno van den Elshout met grote zorgvuldigheid al sinds een aantal jaren de 24-uurs Horizonobservatie. Met grote zorgvuldigheid bedoel ik dat hij, met wisselende partners, met veel aandacht tijd en ruimte maakt om het ‘veld’ waarin de observatie plaats vindt te creëren. Een samenhangend ‘veld’ waarin iedere deelnemer in relatieve autonomie kan deelnemen.
Het gaat bij iedere deelnemer om zijn/haar eigen proces, onafhankelijk van de andere deelnemers; het gaat om de individuele beleving en een individuele reis maar wel in een reisgezelschap.
In die laatste woorden zit tegelijkertijd ook het spanningsveld.
Individu zijn en in gezelschap zijn. ‘Ik’ zijn en ‘wij’ zijn.
In comfortabele omstandigheden, met een lekker zonnetje en droog weer, is dat spanningsveld er niet.
Maar wat als het in de loop van de middag hard begint te regenen.
Ik merk dat ik dit jaar goed ben toegerust. De regen deert me niet. Ik kan mijn eigen ding blijven doen en heb mijn focus op de horizon.
Hoe anders is dat bij mijn beide buurvrouwen. Links van me zie ik dat het water via de rugleuning op de zitting van haar stoel stroomt. Ze wordt kledder nat en vertrekt geïrriteerd naar een strandtent. Rechts van me zie ik dat de trainingsbroek van mijn buurvrouw kletsnat wordt. Het vocht trekt op tot aan haar middel. Ze houdt vol. En ik, ik ben goed toegerust en blijf lekker onder mijn paraplu zitten. Mijn aandacht gericht op de horizon, zoals we dat hadden afgesproken.
Bij het uitchecken bij het vuur stelt een deelnemer het aan de orde.
In hoeverre houden we vast aan het vastgestelde kader en ten koste waarvan. Wat voor ruimte ervaren we om ons ongemak aan de orde te stellen en is er begrip en aandacht voor. De situatie spiegelt dat wat er op heel veel plekken in de maatschappij gebeurt. In Groningen, Ter Apel, in het onderwijs, in de zorg, in de agrarische sector.
Waarom had ik geen zorg en aandacht voor mijn buurvrouwen? Ben ik niet verantwoordelijk? Moeten de ‘leiders’ dat oplossen? Omdat we het zo hadden afgesproken? Wat gebeurt er met het gewoon menselijk contact? Ik en wij zijn doorgeschoten in individualisme.
Medemenselijkheid, solidariteit, naastenliefde klinken als ouderwetse termen maar verdienen een update, allereerst in mezelf.
Het is mijn belangrijkste ontdekking van deze 24-uurs horizonobservatie.
met groet, Marc
