In mijn Nieuwjaarsspeech voor 2020 schreef ik op 10 januari 2020 aan mezelf:
‘Het is een bijzondere tijd. Je hebt het gevoel dat je door een passage gaat. Dat je beweegt vanuit de ene ruimte naar een andere ruimte. Tussen beide ruimten zit een passage. Je beweegt naar een nieuwe ruimte die nu nog geen vaste vorm heeft’.
Mijn eigen beweging
Inmiddels heeft die nieuwe ruimte, met onze verhuizing, voor mij een vaste vorm gekregen. De vorm van een prachtige plek in Drenthe dichtbij natuurgebieden waar het contact met de natuur spontaan ontstaat. In diezelfde speech schreef ik over mijn eigen beweging het volgende:
‘De beweging wordt ingegeven door:
- Leven met een groeiend besef van verbinding met de levende natuur, aarde en kosmos
- Leven met een groeiend besef van ‘tijdelijke eindigheid’
- Loslaten van bestaande vormen (van wonen en werken) en het creëren van nieuwe vormen’
Met die beweegredenen kan ik me nog goed verbinden. Het geeft me houvast in de dynamiek van deze tijd.
Corona
Het is bijzonder dat we in 2020, 2 maanden na het uitspreken van de speech, in een bijzondere en bizarre tijd terecht kwamen. De wereld ging op zijn kop, in lock down, weer open en nu weer in een (gedeeltelijke) lock down.
Er zijn weinig zekerheden. We zitten met elkaar in een ‘passage’. We bewegen naar een andere vorm van samenleven, een beweging die veel moeite, tijd en geld kost. Terwijl we door deze tijd heen gaan, krijgt de nieuwe samenleving vorm. Aanraken en nabijheid zijn nooit meer gewoon, maar worden een waardevol deel van hoe we willen samenleven, ook al kan dat nu nog niet.
Minder scheiding, meer verbinding
‘In 2020 gaat het over het verder vormgeven van de ruimte die achter de passage ligt waar je nu doorheen gaat. Vormgeven aan het leven vanuit het besef dat jij natuur bent en wij natuur zijn. Minder scheiding en meer verbinding met de wereld om je heen.’
Wonderlijk en verrassend hoe er in december 2019 zinnen ontstonden die zo aansluiten op de maatschappelijke bewegingen in het huidige tijdsgewricht.
