Het kerkasiel in buurt-en-kerkhuis Bethel Den Haag is zijn negende week ingegaan. En eindelijk zet ik mijn voet over de drempel. Verwelkomd door een van de coördinatoren, thee, koffie en koekjes op tafel.
Een lange man met woeste grijze haren in een paarse toga staat achter de microfoon. Met veel kennis en enthousiasme vertelt hij het ene na het andere verhaal. Centraal staat het verhaal over die vluchtelingen van jaren geleden, die de herberg links lieten liggen, want daar was echt te veel ongedierte en ongure lui, en in een stal hun kind op Aarde verwelkomden. Prachtige gedichten en hemelse muziek uit een kleine cd-speler wisselen de verhalen af.
Terug in de tijd
Ondertussen heb ik ruim de tijd om me te verwonderen en mijn geraaktheid te voelen. Zo’n 50 jaar geleden zat ik hier ook in deze kerk, als we niet naar de camping gingen. Hij leek toen veel groter. Prachtige orgelmuziek was er toen en ik mocht na de start van de dienst naar een zijruimte waar we ook verhalen hoorden, ondersteund door een groot zwart vilten bord waarop de figuren uit het verhaal geplakt werden.
8 weken twijfel
Waarom had het me 8 weken twijfel gekost om nu weer binnen te stappen?
Even een zijstapje: Arnold Cornelis beschrijft in zijn boek ‘Logica van het gevoel’ hoe we als maatschappij door de jaren heen door verschillende fasen gaan. Van Natuurlijk Systeem zijn we in het Sociaal Regel Systeem beland. Met elkaar hebben we allerlei regels bedacht waarmee we denken dat we met elkaar stabiliteit en rechtvaardigheid brengen. Want stel je voor dat we ons niet aan allerlei regels houden, dan wordt het chaos en is het einde zoek. En ook al zie ik mezelf als een maatschappij kritisch persoon, ook ik zit vast in het Sociaal Regel Systeem. De regels zijn mij vaak gunstig gezind. Waarom zouden we daar nu vanaf wijken?
Mijn hart en de regels
En toch kloppen ze – te vaak – niet. Het klopt niet vanuit mijn hart dat dit gezin niet mag blijven. Net zoals het niet klopt dat vele anderen niet mogen blijven. Of niet mogen komen. Hoezo mag ik wel genieten van de vrijheid en welvaart van Nederland en een ander niet?
Arnold Cornelis noemt de Communicatieve Zelfsturing als volgende fase op het Sociaal Regel Systeem. En dat is precies waar het Kerkasiel een uiting van is. Dwars door de regels heen vanuit Zelfsturing zeggen: dit klopt niet. En dit gaan we doen. Ook al weten we niet waar dit toe gaat leiden. Ook al is het afwijken van de regels ook ongemakkelijk.
Lichtpunt
Als ik mijn gedachten verder laat gaan, terwijl ik ook de man in de paarse toga hoor, fantaseer ik over allerlei Zelfsturende initiatieven. Allerlei lichtpuntjes over allerlei onderwerpen. Op allerlei plekken. Uiteindelijk verbinden deze lichtpuntjes zich met elkaar tot een groot nieuw netwerk en verblinden deze het Sociaal Regel Systeem. Hebben we met elkaar uitgevonden hoe we met elkaar kunnen samenleven vanuit het hart. En ja, natuurlijk zijn er dan ook nog regels, alleen ze zijn geen harnas waarin het hart gevangen zit.
Na drie uur zit de dienst van deze man erop en verschijnt er een vrouw. Zij neemt het over. Mensen gaan in en uit. Een kort gesprekje bij de garderobe met de man van het gezin waar het nu om draait. Een ontmoeting van harten in onmacht.
Lichtpunt in de onmacht
Dank aan de familie Tamrazyan, de medewerkers van Stek en al die voorgangers, vrijwilligers en bezoekers die 24/7 deze kerkdienst levend houden.
Daarmee een voorbeeld zijn van een lichtpunt in de onmacht.
Nederige groet,
Yvonne
Lees hier de gedichten van Hayarpi Tamrazyan.
