Drie maanden heeft de doorlopende dienst in het buurt- en kerkhuis Bethel in Den Haag geduurd. Om ervoor te zorgen dat de familie Tamrazyan niet uitgezet zou worden naar Armenië en om beweging te veroorzaken om nog 500-700 andere ‘gewortelde kinderen’ in Nederland erbij te laten horen.
Het bijzondere was dat doordat er 24 uur per dag een voorganger en een aantal bezoekers aanwezig moesten zijn, de grenzen van de geloven al snel vervaagden. Zo gebeurde het dat bij het overdragen van de dienst de Kaars van de ene voorganger naar de andere overging met verschillenden achtergronden en geloofssystemen. Ook leken-voorgangers waren welkom.
En daar zat ik, als niet-kerkelijk gelovige een aantal keren bij heel verschillende diensten. Soms met nog twee andere mensen, soms met 15, soms met 25. Ik keek voorbij de verschillen en voorbij mijn kritische blik, voorbij mijn overtuigingen en meningen.
Geraaktheid laat het systeem kraken
Langzaam besefte ik wat hier gaande was en liet ik me raken, eerder schreef ik hier al over. De voorgangers kwamen uit alle delen van het land. Ze werden geraakt door de berichten en kwamen. Ze werden geraakt door hun bezoek en gingen terug naar hun eigen stad en vertelden wat ze gezien en ervaren hadden.
En zo begon er iets te bewegen via het kerkelijke en politieke netwerk.
Alsof een netwerk wat eerst onzichtbaar was, ineens kleur en volume kreeg.
Gevoed door hoop en compassie. Lang niet wetend wat het zou opbrengen.
Met twijfel: of het niet onzinnig was om dit te doen.
Of het niet ‘slecht’ was om tegen het beleid in te gaan.
Twijfel over burgerlijke ongehoorzaamheid.
Opmerkingen en cynisme het hoofd en hart biedend.
Steeds weer terug naar geraaktheid en de hoop om iets in beweging te zetten.
Ineens was daar het kantelpunt: het regelsysteem werd gekraakt door de geraaktheid.
‘Een nieuwe balans in het regeerakkoord‘ werd gevonden.
Natuurlijk is dit niet het einde, nieuwe vraagstukken dienen zich al gelijk weer aan.
Toch geeft dit weer hoe we langzamerhand nieuwe manieren aan het vinden zijn om voorbij en dwars door – vaak behulpzame en noodzakelijke regels – een nieuwe weg te vinden.
Geraakt door Planeet A
Een andere beweging waar we getuige en deelnemer van mogen zijn is het klimaatspijbelen.
Geïnspireerd door de Zweedse Greta Thunberg spijbelen in Brussel scholieren om op te roepen om zorgvuldig met onze aarde om te gaan: ‘Er is geen planeet B‘.*
Gestart op 10 januari met 3000 leerlingen. Op 24 januari 35.000 leerlingen in Belgie. Nu in meerdere landen, zo ook volgende week donderdag 7 februari 2019 in Den Haag voor scholieren. Op 10 maart in Amsterdam voor iedereen.
Ik moet glimlachen als ik zie hoe allerlei politici en schooldirecteuren bezig zijn met ’toestemming geven onder bepaalde voorwaarden’. De principes van het ‘Regelsysteem’ gelden niet voor de kracht en intentie die maakt dat deze beweging er is en aanstekelijk doorwerkt.
Ik hoop op een zichtbaar worden van een groot netwerk van geraaktheid.
Waardoor het besef doordringt dat we echt alleen planeet A hebben.
En we spontaan allerlei maatregelen, groot en klein als vanzelfsprekend nemen.
Ook ik.
*We gebruiken wereldwijd 1,5 maal de natuurlijke bronnen van de aarde. Uit: De essentie van Theorie U – Otto Scharmer.
