Om goed in mijn vel te blijven zitten, heb ik het nodig een aantal keren in de week hard te lopen. Eigenlijk hou ik op deze manier mijn persoonlijk leiderschap op peil. Ik maak mijn hoofd leeg, ik train mijn wilskracht en focus. Na het lopen voel ik me fit en vrij. Ga ik weer met energie de dingen doen die ik belangrijk vind om mijn aandacht te geven.
halve marathon
Ik loop al heel lang. In 1987 liep ik mijn eerste halve marathon en afgelopen zondag liep ik hem na 30 jaar weer, voor de 20e keer. Gedurende die 30 jaar is het streven naar het verbeteren van mijn persoonlijk record veranderd in het vasthouden van mijn tijd en nu, naar het zolang mogelijk uitstellen van het verval. Waar de jongeren in mijn groep het hebben over welk pr ze beogen te gaan lopen, kan ik alleen maar hopen dat ik mijn tijd die ik vorig jaar liep kan evenaren.
Met het ouder worden kost het me meer moeite om hetzelfde niveau te houden. Vorig jaar had ik een mooie tijd gelopen en dat ging heel erg lekker. In de afgelopen maanden merkte ik al dat het gemiddelde van vorig jaar best een hoog tempo was en bekroop me het gevoel dat het dit jaar minder zou worden.
doorzettingsvermogen: zegen of last?
Ik startte afgelopen zondag bij de cpc met een bepaald uitgangspunt. Dat ging heel lang goed maar op een gegeven moment moest ik toch afhaken en verdween het uitgangspunt uit zicht. In de laatste kilometer was het zwaar en liep ik vooral op mijn doorzettingsvermogen. Het is fijn om dat vermogen te hebben maar wel gevaarlijk omdat het helder kunnen waarnemen van mijn fysieke staat daardoor beperkt wordt.
Na de finish was ik misselijk en hing ik aan het hek. Dat werd al gauw opgemerkt door een EHBO-medewerker die me vriendelijk verzocht om even mee te komen. Ik bleek een lichaamstemperatuur van 40 graden te hebben. Liggend op de brancard werd ik met natte koude lappen gekoeld. De spieren vonden dat niet erg fijn en vooral mijn kuitspieren protesteerden heftig. Wat bij mij tot de kreet leidde, “ik ga nooit meer lopen”.
luisteren naar mijn lijf
Onzin natuurlijk maar het is wel de vraag hoe ik nu eigenlijk loop. Doe ik het voor mijn plezier? In hoeverre loop ik met het idee om me te verzetten tegen het ouder worden? Leidt dat verzet in combinatie met mijn doorzettingsvermogen niet straks juist tot mijn vroegtijdige einde?
Kortom, het incident heeft me aan het denken gezet.
De conclusie is nu om vooral naar mijn lijf te luisteren en me te beseffen dat ik een liefdevolle omgeving heb die nog graag van mij wil genieten en ik van hen.
Met groet,
Marc Verheij
