In 2009 ben ik gestart met het maken van jaarplannen voor Ruimte voor Helden. Rond de jaarwisseling keek ik wat er was gebeurd en waar het komende jaar over zou (moeten) gaan. Vanaf 2013 werden dat Speeches aan mezelf.
Deze week pakte ik ze er allemaal bij. Wat had ik gewenst en gepland, wat was er uitgekomen en hoe inspirerend vind ik deze plannen en speeches met mijn huidige bril?
Kengetallen
De eerste jaren met de jaarplannen draaide het vooral om kengetallen: hoeveel omzet, welke trainingen, workshops en dergelijke, hoe vaak en wanneer zouden deze gaan plaats vinden. Met steeds de vraag: op welke manier gaan we hier publiciteit aan geven op een manier die effectief is en bij ons past.
Het draaide vooral om getallen. Op dit moment teruglezend eigenlijk niet zo inspirerend, ik weet dat ik meerdere keren de geplande omzet goed gehaald heb. Maar het teruglezen roept eigenlijk geen boeiende herinneringen op.
Wensbeeld
Een item springt er wel uit in die jaren: mijn wens om in 2010 mijn 50e verjaardag in een eigen werkpand te vieren. Die is gelukt. En die staat me nog levendig voor ogen. Voor deze hoef ik niet terug te kijken in mijn jaarplan om dit te herinneren. Ik voel ook nog de opwinding van het uitspreken van die wens. Het was een heel sterk beeld, ik zag mezelf als het ware al in een eigen werkpand. Dat gaf richting aan mijn gedrag. Dat er uiteindelijk toe leidde dat we in november 2009 samen met Elly Meyles ons eerste werkpand aan de Jan van Nassaustraat betraden. En ik in januari 2010 mijn 50e verjaardag daar vierde.
Beelden
Eind 2011 werd helder dat Marc en ik samen verder zouden gaan in Ruimte voor Helden en met ons tweeën een eigen werkpand zouden gaan zoeken. Dat komt terug in ons jaarplan. Wat dit plan echter echt levendig heeft gemaakt is het volgende: we zijn met z’n tweeën ‘de hei op gegaan’: onze eigen beleidsdagen met aandacht voor wat we apart wilden en met elkaar wilden. Dat werd concreet in aanpassingen aan de website (van roze/rood naar oranje/grijs) en we maakten een collage hoe ons nieuwe werkpand eruit zou moeten gaan zien.
Dat was best spannend: we hadden namelijk eerst allebei ons eigen collage gemaakt en hebben die met plak- en knipwerk tot 1 beeld gemaakt. Er was een moment dat allebei onze collages verknipt waren en er nog geen nieuw beeld was. Dat mocht nog ontstaan. Zou dat lukken: iets waar we allebei in geloofden? Dat is gelukt en met deze collage op stap hebben we allerlei zaken voor het nieuwe onderkomen uitgezocht. En de verrassing was dat toen we ons pand uiteindelijk gevonden hadden, we ineens op de collage zagen dat ons huidige uitzicht op het Stadhuis, terug komt in de collage.
Voorlopig inzicht: een beeld – letterlijk of in mijn hoofd – maken spreekt mij dus veel meer aan dan kengetallen.
Maakbaarheid
Vanaf 2013 schrijf ik mijn eigen Nieuwjaarsspeech aan mezelf.
Als ik ze terug lees komt als eerste het thema ‘maakbaarheid’ op.
De speeches in de eerste jaren laten veel ‘kengetallen’ zien. Ik lees het met een beetje kramp in mijn buik. Wat een wensen, wat een hoge doelen en misschien wel eisen aan mezelf en daarmee ‘aan het universum’. Wat een verlangen tot maakbaarheid. En met mildheid, kan ik ook de gedrevenheid zien en voelen.
En ik weet ook: met doelen stellen kun je ook je toekomst maken. Dat had ik immers ervaren met mijn doel/wens om op mijn 50e mijn verjaardag in mijn werkpand te vieren. En ook met Marc om een eigen werkpand te vinden die voor ons klopte.
Wat maakte dat deze doelen/wensen uit zijn gekomen en nog steeds zoveel ‘energie’ bevatten?
Wat ik nu kan onderscheiden is dat deze wensen eerder uit mijn ‘buik’ of intuïtie kwamen dan uit mijn hoofd. Ik bedacht ze niet, ze waren er gewoon. Gedurende langere tijd. Het doel en de wens waren er en er gebeurde steeds iets wat deze wens bevestigde. Ook al was er ook af en toe twijfel, tegenslag en was het ook doorzetten.
Wat is het geheim?
Hoe weet ik welke wens/doel ik helemaal moet volgen en welke een eendagsvlieg is?
Eigenlijk weet ik het niet.
Sommige wensen die ik heel sterk voel, komen uit. Sommige gebeuren gewoonweg niet, ook niet na veel aandacht en toewijding.
Tijdens het schrijven van deze blog betrapte ik me erop dat ik graag DE formule wil weten. Eigenlijk is dat een verpakte ‘maakbaarheid’: het in de hand willen hebben. Van te voren weten wat er gaat gebeuren.
Slapen met mijn enthousiasme
Wat ik in de loop der jaren wel heb bijgeleerd is dat ik in mijn enthousiasme heel veel ideeën heb. Ze allemaal realiseren is onbegonnen werk en ook niet de bedoeling. Een paar nachtjes slapen is voor mij heel werkbaar als de eerste filter. Als ik na een paar dagen nog steeds blij word van een idee, laat ik het nog even rusten. Kijken of ik er vanzelf mee verder ga. Zonder plan: dan zie ik mezelf het ineens vertellen of een stukje schrijven of een datum plannen.
Aandacht
Wat in ieder geval voor mij werkt is: regelmatig aandacht hebben voor ‘wat er is verschenen’ en ‘wat er is verdwenen cq aan het verdwijnen is’. Speciale momenten zijn voor mij de ‘Speeches aan mezelf’. Dan neem ik extra tijd en aandacht. Wat er dan op papier komt, woorden met beeld, reist de periode daarna met me mee. Op de foto zie je je met mijn Speech voor 2019 op mijn stille plek thuis. Ik lees en kijk naar het beeld wat ik heb gemaakt. Soms is er strengheid (‘heb ik dat nou nog niet gedaan’), soms is er een glimlach, soms word ik verrast door dat wat ik opgeschreven heb werkelijkheid aan het worden is op een heel andere manier dan ik had gedacht.
In de zomer maken we ruimte voor het schrijven van je Zomerspeech. Woensdag 1 juli is de Voorbereidingsdag voor de Speech aan jezelf: wandelen, mijmeren met een aantal mooie vragen. Terugblikken en vooruit laten verschijnen. In een kleine groep. Om op 16 september je te laten voorlezen met je eigen woorden.
Zin om aan te sluiten? Je kunt meer lezen via: Speech aan jezelf.
